20 Nisan 2014 Pazar

Adobe Premier'de Yol Bulma Çalışmaları

Video montaj bilgimi ilerletmeye çalışıyorum. Adobe Premier'de özellikle fotoğraf üzerinde dinamik akışlarda zorlanıyordum. İlk saniyesinden son saniyesine dinamik akış efektiyle bezenmiş bir video çalışması yapmayı denedim. İçerikten ziyade işin teknik boyutuna odaklanmaya çalıştım. Zevkle dinlediğim üç klasik klasik müzik eserinin yer aldığı video çalışmamı sizlerle paylaşıyorum. Rastgele artık...


18 Nisan 2014 Cuma

İsmet Çavuş

Yazmanın kimileri için bir ihtiyaç olduğunu söylerler. Öyledir de. Üretmenin tadını tatmış insanlardır onlar. Bir şeyler vermek isterler, bir çentik atabilmeyi arzularlar kitlelerin zihinlerine.

Tüketmenin kutsallaştığı dünyada üretme zahmetine katlanırlar. Üretmenin yükünü omuzlarlar. Acı çekerler, hissetmek, anlamak, okumak için dünyayı, evreni ve en önemlisi insanı.  Zaruri değildir yazmaları, kimse şart koşmaz onlara, yazacaksın demez. Zorlayan onlarıysa sade ve sadece kendi yetenekleri, bilinçleridir. Bu bilinç düzeyinin dayanılmaz ağırlığı altında ezilmemek için geceleri uykusuz kalır gözleri. Elleri ağrır, sırtları kamburlaşır. Bahşedilmiş yeteneklerinin bedelini böylece öderler.

Gabriel Garcia Marquez’de bu insanlardan biri. Stefan Zweig’ın deyimiyle insanlığın yıldızını parlatan bu nadide üreticiyi, bu dehayı sevgiyle anıyorum. Ona adadığım İsmet Çavuş hikâyemi ise naçizane paylaşıyorum.

*****

İsmet Çavuş

Demir yolu işçileri bardaktan boşanırcasına yağan yağmurdan korunmak için çadır kurmuş dinmesini bekliyordu. Kilometrelerce dümdüz ovada uzanıp giden raylar kâh bir sis bulutuyla örtünüyor, kâh sisten sıyrılarak belli belirsiz de olsa seçilebiliyordu. Ufkun bir nebze de olsa yüzünü gösterdiği anlarda çakan şimşekler raylardan yansıyarak onları izleyen gözleri arsızca rahatsız ediyordu. Demir yolunda kilometrelerce yürüyüp yorgun düşen işçilerse yağmuru fırsat bilerek çadırın kuytu köşelerinde uyukluyordu bu esnada.

Çadırda uyumayan tek kişi çavuşları İsmetti. Tıknaz fakat kuvvetli yapısı olan çavuş, sigarasını keyifle tüttürüyor ve hiç dineceğe benzemeyen yağmuru kayıtsız gözlerle izliyordu. Emekliliğine birkaç ayı kalmıştı İsmet Çavuş’un. Neredeyse 25 senedir raylardaki aksaklıkları onarıyordu. Nasır tutmuş parmakları, kış ve yaz yanan cildi, artık neredeyse gri olan saçları ona bilge bir hava katmıştı. Bilge sayılamazdı belki ama güngörmüş geçirmiş, hayatı ve insanları tanıyabileceği kadar iyi tanımıştı. 

Köyde büyümüş, âşık olmuş ve yine köyde evlenmişti. Şimdiyse ailesiyle beraber tren istasyonunun bitişiğindeki lojmanda yaşıyordu.  Emekli olunca ne yapacağını düşünüyordu kara kara. Emekli olsa bir türlü, olmazsa başka türlüydü. Bu işte ömrünü harcamış, yorulmuştu. Köydeki baba yadigarı evine dönüp orada yaşamak istiyordu. Fakat çocuklardan biri lise, diğeriyse ortaokul talebesiydi.  Köyüne dönerse onlar ne yapacaktı, masrafları nasıl karşılanacaktı. İkilemdeydi İsmet Çavuş. Büyük oğlan çalışkandı. En azından o üniversiteyi kazanana kadar sıksaydı dişini. Topu topu iki yıl vardı buna.

Sigarası ve düşünme takati bitmek üzereyken kara yolunun kenarına yanaşan bir arabanın sesini duydu. Şemsiyesini alarak dışarı çıktı. Siyah otomobilden kısa boylu ve siyah paltolu bir adam indi. Elinde paltosu gibi siyah, deri bir çanta vardı. İsmet ona doğru yaklaşan hat şefini tanımıştı. Nasıl tanımazdı. Ondan daha kısa bir adamdı. Kendisi kadar birini içine alabilecek bir göbeği de vardı üstelik. Aradaki mesafeyi hızlı adımlarla kapadı şef.  Yağmura ve siyah kumaş pantolonunu bulaşan çamura lanet okurken işçi çadırının önünde durdu.  Selam vermedi. Üstüne üstlük çavuşun lafını bölerek emredercesine sitemkâr konuşmaya başladı.

-İsmet çavuş ne yapıyorsunuz burada, görmüyor musunuz daha yolun üçte biri duruyor. Utanmıyor musunuz zaman kaybetmeye?

İsmet Çavuş şefe sesini duyurmak için bir adım attı.

-Hoş geldiniz… Şefim yağmuru görüyorsunuz. İlerlememiz mümkün değil.

Bu cevaba sinirlenen şef yağmurdan ıslanan gözlüklerini eline aldı.

-Olur, mu öyle şey. Bugün yarın bu yoldan reisicumhur geçecek.  Acele etmemiz lazım. Durmak yok.

İsmet Çavuş hakkını savunmayı bilen bir adamdı ama şefi yıllardır tanırdı. Her şeyin önüne itibarını ve görevlerini koyan duygusuz bir adam olarak bilinirdi. Aynı zamanda emirlerine tam itaat isterdi. Üstelik bunu görmezse çok da kolay öfkelenirdi.

-Öyle olmasına öyle şefim. Ama işçilerim yorgun, bu yağmurda işe koyulsak zaten hattı hakkıyla kontrol edemeyiz.

-Etmelisiniz İsmet Çavuş. Lamı çivi yok yarın bu hat bitmiş olacak. Onu bunu anlamam ben.

İsmet Çavuş da sinirlenmişti. Fakat bunu belli etmemeye çalışmalıydı. Bilhassa bu meşrepte adamlarla münakaşanın iyi neticeler vermeyeceğini çok önceden öğrenmişti.

-Şefim, işçilerim zaten çok yorgun. Bu yağmurda, çamurda, balçıkta ilerleyemiyoruz. Zaten hava da soğuk. İnsaf edin, bugün yağmur dinene kadar bekleyelim yarın tüm şevkimizle işe koyuluyoruz.

Şef, İsmet çavuşun sözünü bitirmesine zar zor sabretmiş, elinde tuttuğu gözlüğünü havada tehditkâr savururken kısık, küçümseyen –gözlük takmaktan küçülmüş-gözleriyle bakmıştı şemsiyesinin altından belli belirsiz çavuşun suratına.

-Olmaz öyle şey. Hem sen mi bileceksin bu işi ben mi! Haddini bil, dediğimi yap! Yoksa emre itaatsizliğini bildiririm… Şimdi toplayın çadırı, işe devam edin. Benim de asabımı bozmayın bakayım.

İsmet Çavuş itham edildiğinin aksine işine ondan daha hakimdi. Demiryollarında çalışan, iş bilir, yetenekli eşi az bulunur cinsten bir çavuştu o. Bu güne kadar işçilerin kendi aralarındaki kavgaları ayırmak dışında bir kişiye fiske dahi vurmamıştı. Ancak bugün şefin küçümser tavrına çok içerlemiş, stresini bir nebze olsun gizlemek için yumruk yaptığı sağ elini paltosunun cebine sokmuştu.

-Bakın şefim, size söz veriyorum. Beni bilirsiniz yaparım dersen yaparım. Müsaade edin bana, yarın ben adamlarımı işe koşarım. Ama bugün bu yağmur durmadan adım atayamayız.

Fakat şef yanaşmıyordu. Artık mesele işten çok kendisi olmuştu çünkü. Bugüne kadar her dediğinin istinasız yapıldığı, yüksek makamlarla ilişkileri olan bu adam basit bir çavuşun dediğine uymazdı, uyumazdı. Özellikle reisicumhurun geçeceği -yıpranmanın en fazla olduğu böyle bir- ray hattı güzergâhında. Sesini yükselterek,

-Siz bana karşı mı geliyorsunuz İsmet Çavuş

Söylediğinin çavuş üzerindeki etkisini anlamak için bir an duraksadıktan ve sesine nizam verdikten sonra,

-Evet, evet sen bana karşı geliyorsun çavuş. Haddini bil, ukalalık tasla

İsmet Çavuş’un lafını bölme girişimine gözlüğünü havada savurarak karşılık verdi.

-Yo, yo inkâr etme, emekliliğine çok az bir zaman kala, bana ukalalık yapıyorsun. İşçilerin, düşünüyor gibi görünüp kaytarıyorsun galiba ha! Dur bir dakika, inkâr etme, bu mevsimde yağmuru izleyerek tütün içmek çok keyif verir adama. Değil mi ha
!
 Şef dişlerini sıkarak homurdanıyor, kendi kendiyle konuşuyordu şimdi. Çamurlanan ayakkabısını kısa bir nazar attıktan sonra söyleyeceklerinin tesir edeceğinden emin sürdürdü konuşmasını.

-Ama burası tütün içme yeri değildir İsmet Çavuş. Şimdi çok konuşma da, topla şu çadırı, ıslandım burada senin yüzünden. Üstüm başım battı. Şu ayakkabılara bak bi. Şemsiyem de su alıyor sana laf anlatmaya çalışırken. Hadi, hadi durma çavuş. Toparla!

İsmet çavuş bu havada çalışılamayacağını iyi bilirdi. Böyle bir imkân bulunsa bir salise durmaz, işe koyulur bitirirdi denetimi. Fakat şefin onu işten kaytarmakla itham etmesine çok içerlemişti. Cebine soktuğu sıkılmış yumruğunu daha da sıktı.

-Hayır şef. Bu mümkün değil.  Bu havada iş yapamayız. Hem iş yapsak bile bu işçiler bu yükü kaldırmaz. Hem ben bu adamları bugün çalıştırırsam yarın hasta olurlar ondan sonra hattın denetimini toptan kaybederiz. Israr etmeyin, havanın kararmasına çok bir şey kalmamışken paydos edelim.

Artık İsmet Çavuş işçilerin hasta olma ihtimali kozunu da oynamıştı. Bunu söylerse şefin ikna olacağını düşünmüştü. Şefse çavuşa doğru bir adım atmış, işaret parmağını İsmet’in göğsüne bastırarak haykırıyordu. Bu esnada çadırda uyuyan işçilerden birkaçı dışarı çıkmış, münakaşayı izliyor, aralarında fısıldaşıyordu. Uyananlar diğerlerini telaşla uyandırıyor. Bir yandan da dışarıda cereyan etmekte olan münakaşayı meraklı gözlerle dinlemeye çalışıyorlardı.

-Bak, bak, bak… Hasta olurlarmış ha! Bu yağmurda kimseye bir şey olmaz. Ben ne çalışma koşulları gördüm. Diz boyu kar adamlar harıl harıl. Bak şimdi bana…(Bu cümleyi tane tane söylüyordu.) Sen en iyisi mi o bahaneleri kendine sakla!

İsmet üstlerini idare etmeyi öğrenmişti. Yirmi seneden fazla bu işteydi ve onlarca patronu olmuştu. Zaman zaman hakaret yemiş, odalardan kovulmuş, hor görülmüştü. Fakat o gün nedendir bilinmez İsmet bu darbelere karşı koy verme gardını düşürmüştü. Başka bir gün şefin çıkışmasıyla karşı karşıya kalsa aynı tepkiyi muhtemelen vermezdi. Ama o gün, o saat, o dakika ve o salise onu olduğundan farklı kılmış, dikkatle muhafaza ettiği muvazenesini yitirmesine yol açmıştı.

Kim bilir şef  “sakla” sözcüğünü bu denli yüksek sesle söylemese ya da “sakla “ sözcüğünü yüksek sesle çavuşun suratına haykırırken bir de işaret parmağını göğsünü delecekmiş gibi bastırmasaydı İsmet’in kaburgalarına. Olaylar böyle cereyan etmeyebilirdi. Ama artık olan olmuştu. İsmet, şefin; çadırda patlatıp dağılan yağmur damlalarının sesini duymaz olmuştu. Başı dönmüş, gözleri kararmış, idrak kabiliyetini yitirmişti. Nitekim aklı yerinde değildi. Yerdeki çekici eline nasıl aldığını daha sonra kendisi bile hatırlamadığını söyleyecekti.

İfadeler alınırken işçilerden en genci olayı polise kan çağına dönmüş gözleriyle etrafa ürkmüş, kaçamak bakışlar atarken şöyle anlatacaktı:

-Ben uyandığımda İsmet çavuş çalışamayacağımızı söylüyordu bizim şefe. Biz içeride işçi arkadaşlarlaydık. Dışarıda İsmet çavuşun yanında da birkaç kişi vardı sanırım. Ama onlar da oraya çok yakın değillerdi hatırladığım kadarıyla. En son şefin çavuşa bağırdığını duyduk biz. Bizim Çavuş cevap veremedi bir an. Sonra bizim işçi Yunus’un söylediğine göre bizim bu çadırların çivilerini çaktığımız çekiç var ya. O yerdeymiş. Onu almış yerden bir anda. Şefin kafasına geçirmiş. Şef kendini korumaya çalışmış ama nafile. Çadırın önündeki arkadaşlar yanlarına gidene kadar adamın kafasını darma duman etti. Biz dışarı çıktığımızda çavuşu adamın üzerinden almaya çalışıyorlardı. Ama biz anladık tabi, şefin çoktan öldüğünü. Bir şey yapamazdık. Darmadağındı kafası adamın. Yazık oldu.

- 2014 Nisan